| ||
![]() | ||
Rodzaj | nabój pośredni | |
Kaliber | 7,62 mm | |
Średnica | ||
pocisku | 7,85 mm | |
max. szyjki | 8,46 mm | |
max. stożka przejściowego |
9,96 mm | |
max. łuski | 11,26 mm | |
kryzy | 11,30 mm | |
Długość | ||
łuski | 38,5 mm | |
pocisku | 27 mm | |
naboju | 56 mm | |
Masa | ||
naboju | 16,2-16,5 g | |
pocisku | 6,61-12,50 g | |
materiału miotającego |
1,6-1,8 g | |
Inne | ||
Prędkość początkowa |
715 m/s (z lufy 415 mm) 735 m/s (z lufy 520 mm) | |
Energia początkowa |
1991 J |
7,62 × 39 mm wz. 43 – radziecki nabój pośredni, zaprojektowany podczas II wojny światowej. Pierwszy raz został użyty w ręcznym karabinie maszynowym RPD, konstrukcji Wasilija Diegtiariowa.
Najczęściej spotykane wersje naboju 7,62 × 39 mm wz. 43:
Pierwsze prace nad nabojem pośrednim prowadzono jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej. Wybuch wojny zatrzymał je i dopiero kiedy w 1942 roku w ręce Rosjan wpadły egzemplarze karabinów MKb 42 (W) i (H) na nabój Kurzpatrone prace wznowiono. Założenia programu mówiły o opracowaniu naboju o kalibrze 7,62 mm i masie 15-17 g, którego pocisk wystrzelony z lufy o długości 500 mm miałby w odległości 1000 m energię kinetyczną około 200 J. Najlepiej wymagania te spełniał nabój opracowany przez N. M. Jelizarowa i B. W. Siemina pracujących w OKB-44. Nowy nabój miał łuskę długości 41 mm. W marcu 1944 wszedł on do doświadczalnej produkcji.
Po zaprojektowaniu naboju rozpoczęto projektowanie strzelających nim broni. Według planów do uzbrojenia miano przyjąć karabin samopowtarzalny, karabin automatyczny i ręczny karabin maszynowy. Jako pierwszy do produkcji trafił samopowtarzalny karabin SKS. Na początku 1945 roku był on testowany przez żołnierzy I Frontu Białoruskiego. Większe problemy napotkano podczas projektowania innych rodzajów broni zasilanych nabojem pośrednim. Z kilku zaprojektowanych karabinów automatycznych największe szanse na przyjęcie do uzbrojenia miał AS-44 skonstruowany przez Aleksieja Sudajewa, ale śmierć konstruktora spowodowała przerwanie prac nad tą bronią, natomiast wytypowany do przyjęcia do uzbrojenia rkm RPD często się zacinał.
W 1946 roku rozpisano następny konkurs na karabin automatyczny, w wyniku którego do uzbrojenia postanowiono przyjąć skonstruowany przez Michaiła Kałasznikowa karabinek AK.
W 1947 roku powstała ostateczna wersja naboju pośredniego kalibru 7,62 mm. Miała ona łuskę o długości 39 mm. W 1949 roku przyjęto go do uzbrojenia Armii Radzieckiej jako nabój 7,62 × 39 mm wz. 43. W tym samym roku przyjęto do uzbrojenia zasilane nim karabiny SKS, AK oraz rkm RPD. W latach 50. amunicja wz. 43 stała się podstawą uzbrojenia armii państw Układu Warszawskiego. Była także używana w państwach nie należących do Układu, ale kupujących broń w ZSRR np. w Finlandii, Egipcie czy Chinach. W latach 70. amunicja ta zaczęła być wypierana przez nowy małokalibrowy nabój pośredni 5,45 × 39 mm, ale nadal jest to jeden z najbardziej rozpowszechnionych naboi świata.
Wymiary naboju 7,62 x 39mm wz. 43. Wszystkie wymiary podane są w milimetrach.