| ||
![]() | ||
Rodzaj | nabój wielkokalibrowy | |
Kaliber | 12,7 mm | |
Średnica | ||
pocisku | 12,95 mm | |
min. szyjki | 13,58 mm | |
max. szyjki | 13,58 | |
max. stożka przejściowego |
18,51 mm | |
max. łuski | 21,60 mm | |
kryzy | 21,60 mm | |
Długość | ||
łuski | 108 mm | |
naboju | 145-147 mm | |
Masa | ||
naboju | 130 g | |
pocisku | 44-52 g | |
materiału miotającego |
18 g | |
Inne | ||
Prędkość początkowa |
840 m/s |
12,7 × 108 mm (spotykana jest także nazwa 12,7 × 107 mm) – opracowany w ZSRR nabój do wielkokalibrowych karabinów maszynowych.
1 maja 1927 roku Armia Czerwona planująca wprowadzenie do uzbrojenia wkmu przyjęła do uzbrojenia angielski nabój .50 Vickers-Armstrong (12,7 × 81 mm). Już dwa lata później parametry amunicji angielskiej uznano za niewystarczające i postanowiono opracować własny nabój. Nie wiadomo, kto był konstruktorem ani jaka była historia prac nad nabojem 12,7 × 108 mm, wiadomo tylko, że został on przyjęty do uzbrojenia w 1930 roku wraz ze skonstruowanym przez Diegtariowa wkmem DK. Nowa broń produkowana w niewielkich seriach w latach 1933-1935 nie była zbyt udana. Nabój 12,7 × 108 rozpowszechnił się dopiero w latach czterdziestych. Do uzbrojenia piechoty wprowadzono wtedy nowy wkm DSzK i powstały nowe lotnicze karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm skonstruowane przez Michaiła Jewgienicza Bierezina (BS, UB, UBK, UBS).
Po wojnie nabój 12,7 × 108 mm został przyjęty do uzbrojenia we wszystkich krajach Układu Warszawskiego. Obecnie jest używany wraz z wkmami NSW i lotniczym czterolufowym karabinem maszynowym JakB-12,7.
Wersje naboju 12,7 × 108 mm:
B-30 GŁ | B-32 GŁ | |
Kaliber | 12,7 mm | 12,7 mm |
Długość łuski | 108 mm | 108 mm |
Masa pocisku | 51,9 g | 49,1 g |
Masa naboju | ? g | ? g |
Masa ładunku prochowego | 16,5 g |